Obecnie druk cyfrowy wypiera tradycyjny, analogowy, co nie znaczy, że nie powinniśmy znać historii tradycyjnej czcionki i jej pojęciowej struktury, co z pewnością zainteresuje nie jednego pasjonata drukarstwa. Powszechnie uważa się, że pierwszy raz czcionka drukarska została użyta przez Gutenberga w połowie XV, a pierwszym wydrukowanym tekstem była Biblia. Jest to jednak fakt bardzo dyskusyjny, ponieważ jak donoszą źródła (czcionka na Wikipedii) przed Gutenbergiem drukował za pomocą czcionki Holender Laurens Janszoon Coster.
Sama czcionka rozumiana jako pojedynczy nośnik graficznego zapisu znaku takiego, jak na przykład litera pochodzi z Dalekiego Wschodu, lecz szczegółów wędrówki tego nieodłącznie z pierwotnym drukarstwem związanego pojęcia do Europy nie sposób przybliżyć, ponieważ brak historycznych dokumentów na ten temat. Współcześnie czcionka jest przede wszystkim kojarzona z fontem, czyli zamiennią słowa czcionka. Font bowiem jest tak naprawdę zestawem czcionek komputerowych. W odróżnieniu od tradycyjnej czcionki, czyli przedmiotu, zbudowanego z drukarskiego stopu, składającego się ze słupka i główki, czcionka komputerowa jest obrazem znaku graficznego, na przykład litery. Taki obraz znaku w cyfrowej nomenklaturze nosi nazwę glifu. Pojęcie czcionki funkcjonuje w kilku odmianach. Poza wyżej opisanymi znaczeniami czcionki jako przedmiotu, będącego nośnikiem zapisu znaku oraz czcionki jako obrazu znaku w kontekście fontu, czyli zestawu czcionek komputerowych, czcionka występuje także pod pojęciem kompletu znaków na przykład odmiany pisma, a także jako krój pisma, czyli jako konkretny rodzaj pisma, wymyślony i zaprojektowany, nazwany przez konkretną osobę.
